ΙΡΟΥΤΙΒΜΕΝ’ ΕΙΣΤΙ;

Νέστουρας τ’ Αρβαν’τέλ’ μια φουρά πέρνα απόξου απ’ του Γυμνάσιου μι του γάδαρουντ. Ιπειδή του ζο έφτη τ’ μέρα ήνταν κουμμάτ’ αγγρισμένου, βάσταντου σφιχτά, κουντά απ’ του καπίστ’. Δυο σκουλειόπιδα, για να τουν πειράξιν, τουν ρουτησαν: –Ω μπάρμπα, πώς βαστάς έδγιετς του σύντρουφου σ’, ιρουτιβμέν’ είστι; –Όχ’, μουρέλια μ, λέγ’ γιου Νέστουρας, βαστώ τουν, γιατί θέλ’ να έρτ’ να γραφτεί στου Γυμνάσιου.

ΜΙΧΑΗΛ ΧΡΙΣΤΟΦΑΡΗΣ (ΚΑΜΠΑΣ)

περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 54/1989