Έπισι κάτου γη γριγιά στου κατήφουρου τ’ Γαλιτσέλ’. Πέρασι πα στν ώρα ένας ξένους (καθηγητής στου γυμνάσιου, αλλά ήνταν πάρα πουλύ αδύνατους). Σήκουσι απάνου τ’ γριγιά, τίναξί τνα, τσι θέτσι τνα πά στου πιζούλ’. Γη γριγιά αφού τουν καταϊφτσήστσι, ρώτσι απί πιριέργεια:
– Ξένους είσι, γιεμ’;
– Ναι, γιαγιά, λέγ’ γιου καθηγητής.
– Τι δλειά κάν’ς μαθέ έδγιου.
– Φυσικός είμι, γιαγιά.
Γη γριγιά στουχάστσι ντουν τσι λέγ’:
– Φαίνισι, γιεμ’, φαίνισι.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΗΝΑΣ
περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 05/1981