ΤΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑΣΟ

εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

18/06/1953

Η σπίθα του Αθλητισμού στην Αγιάσο είχε ανάψει πριν από 25 χρόνια απ’ τ’ Αναγνωστήριο πούχε ιδρύσει Αθλητικό τμήμα και λειτουργούσε σαν παράρτημά του. Στην αρχή κι’ ωσότου ιδρυθεί ανεξάρτητο αθλητικό Σωματείο από μαθητάς του Γυμνασίου και μη, η προπόνησις γινότανε μέσα στην αυλή του Α΄ Δημοτικού Σχολείου παρ’ όλο που ο χώρος ήταν μικρός για ποδόσφαιρο. Το επέβαλε όμως η ανάγκη γιατί δεν υπήρχε άλλος χώρος κατάλληλος. Όταν αργότερα ιδρύθη και ανεγνωρίσθη (1930-1932) από το Πρωτοδικείο Μυτιλήνης ο Γυμναστικός Σύλλογος ο «Όλυμπος» σαν ανεξάρτητο Σωματείο με δική του δ/σι ζήτησε απ’ την τότε Κοινότητα Αγιάσου να τού παραχωρήσει το εις θέσιν «Καμπούδι» οικόπεδό της που βρίσκεται λίγα μέτρα έξω απ’ τα σχολεία, και που ως τότε χρησιμοποιόταν ως Κεραμοποιείο για να το διαμορφώσει σε αθλητικό γήπεδο. Τότε ο αθλητισμός μεσουρανούσε και παντού είχε ξαπλώσει σαν επιδημία προσβάλοντας μικρούς και μεγάλους, ακόμα και στα πιο μικρά χωριά. Υπό την επίδρασιν της ιδέας αυτής του αθλητισμού το τότε κοινοτικό συμβούλιο δια πράξεώς του παρεχώρησε το οικόπεδο εις τον Γυμναστικόν Σύλλογον «Όλυμπος» με σκοπό να γίνει και να χρησιμοποιηθεί ως γήπεδον του Συλλόγου και των Σχολείων.

Αλλά είναι ευνόητον ότι από ένα κεραμοποιείο, δεν ξεπετιέται απ’ τη μίαν ημέρα στην άλλη γήπεδο αθλητικό. Η διαμόρφωσίς του απαιτούσε χρήματα κι’ αυτά δεν υπήρχαν. Επιχορήγησις εξ άλλου δεν υπήρχε ελπίς να δοθεί από κανένα οργανισμό του χωριού. Ως τόσο το γήπεδο διαμορφώθηκε για να επαληθεύσει ακόμη μια φορά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι όταν υπάρχει αγάπη σύμπνοια και πραγματική όρεξη για δουλειά, πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν.

Η τότε Δ/σι του Γυμναστικού Συλλόγου ο «Όλυμπος» αποτελουμένη απ’ τους αείμνηστο Μιλτιάδη ή Χρόνη Σουσαμλή, Στρατή Καββαδέλη, Αντώνιον Ηρ. Αναστασέλη, Δημήτριον Μουτζουρέλη, Μιχαήλ Xατζηευστρατίου, Παν. Πολυπάθου και Χριστόφα Μούχαλο για να βάλουν τον οικονομικό πυρήνα στο Ταμείο του συλλόγου, οργάνωσαν μια θεατρική παράσταση που έπαιξαν και οι ίδιοι με το έργο «Μια νύχτα, μια ζωή» του Σπύρου Μελά. Κι’ αργότερα έκανε ένα μεγάλο σάλτο, οργάνωσε και τον πρώτο χορό που δόθηκε μες την Αγιάσο με οργανωτική Επιτροπή τον αείμνηστο Παν. Κουλα­ξιζέλη, Δημήτρ. Μουτζουρέλη, Μιλτιάδη Σκλεπάρη, Παν. Πολυπάθου, Αντ. Αναστασέλη που σημείωσε εξαιρετική επιτυχία παρ’ όλη την αντίδραση που βρήκαν απ’ τη στενοκεφαλιά τ’ Αγιασώτη και τις σεμνότυφες προλήψεις του. Εκ παραλλήλου κατόρθωσαν με τις επίμονες ενέργειες του Δ/κού Συμβουλίου του Γυμναστικού Συλλόγου και επί Υπουργού της Παιδείας του κ. Γεωργ. Παπανδρέου να χαρακτηρίσουν το Γυμναστήριο ως σχολικό και να πάρουν απ’ το Τμήμα Φυσ. Αγωγής μέσον και χάρις στον κ. , Παπανδρέου 20.000 δρ. κρατική επιχορήγηση.

Το ποσόν των 20.000 δραχ. έφερε διπλή χαρά στο Συμβούλιο του Συλλόγου, γιατί απ’ τη μια θα διηύρυνε και θα εβελτίωνε το γήπεδό του κι’ απ’ την άλλη θα έδινε δουλειά στα εργατικά χέρια που τα μάστιζε η ανεργία εκείνη την εποχή λό­γω της διετούς αφορίας της ελιάς. Με τις 20.000 δραχμές αυτές και με την προσωπική εργασία των μελών που αφ’ εαυτού των προσεφέρθησαν να εργασθούν και με τη βοήθεια όλων των φιλάθλων, έγιναν οι απαραίτητοι εκβραχισμοί και το γήπεδο ηυρύνθη σ’ όλη του την έκταση, εκτός από ένα ελάχιστο τμήμα στις άκρες του, κι’ έτσι μπορούν να γυμνάζονται τώρα μ’ όλη τους την άνεση οι ποδοσφαιρισταί μας, και να δίνουν και ματς.

Η ψυχή όμως αυτής της προσπαθείας ήταν ο μακαρίτης Μιλτιάδης ή Χρόνης Σουσαμλής, φαναρτζής το επάγγελμα κι’ αγράμματος, αλλά πλημμυρισμένος από αγάπη προς κάθε τι, που απέβλεπε στο γενικό καλό και στη πρόοδο.

Δίκαιο είναι η Δ/σις του Γυμναστικού Συλλόγου, και διότι διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος του Συλλόγου, αλλά και από ευγνωμοσύνη προς τις τόσο αποδοτικές του προσπάθειες, ν’ αναρτήσουν την φωτογραφία του μακαρίτη εις τα γραφεία του Συλλόγου.

Τελευταία είχαμε δύο ποδοσφαιρικές συναντήσεις, μία στας 25 Μαΐου, και η άλλη προχθές.

Είχε μετεκληθή η ομάδα του «Αχιλλέως» από την Μυτιλήνη. Το αποτέλεσμα της συναντήσεως ήταν εις βάρος του Συλλόγου μας (5 με 3. )

Η δεύτερη συνάντησις έγινε στις 7 Ιουνίου, με αντίπαλο τον «Κεραυνό» του Αφάλωνα, ενισχυμένο όμως όπως εμάθαμε με ποδοσφαιριστάς από τη Μυτιλήνη.

Ενίκησε ο «Κεραυνός» (4 με 2) αλλά με πολύ σκληρό αγώνα.

Φυσικά τ’ αποτελέσματα δεν έχουν σημασία.

Η διοίκησις του «Ολύμπου» απέβλεπε εις το να συγκεντρώσει τον κόσμον και το ενδιαφέρον της νεολαίας προ παντός προς τον αθλητισμόν, να κινήσει την άμιλλα αναμεταξύ των νέων και να τους βγάλει απ’ τα καφενεία. Τόσο ήτο το ενδιαφέρον  του κόσμου που δεν έμεινε γυναίκα στο σπίτι και άνδρας στο καφενείο. Εκτός απ’ την αρτηριοσκλήρωση που δεν κινείται ποτές και πουθενά. Όλη η Αγιάσος έτρεξε να δη και να παρακολουθήσει τα νιάτα μες το στίβο που πλάθει τα ατσαλένια κορμιά με το γερό πνεύμα.

Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους Στρατή Γαββέ Πρόεδρο, Μιχ. Γαλετσέλη, Στρατή Βέτσικα, Κώστα Τζιρίδη και Στρατή Βάλεση που αποτελούν το Συμβούλιο του Συλλόγου και ένα μεγάλο μπράβο στους ποδοσφαιριστάς της ομάδος του «Ολύμπου» Χρ. Μητσώνη, Μ. Παπάνη, Ευστρ. Βάλεση, Ηρακ. Xατζησάββα, Ευστρ. Τζιρίδη, Σταύρο Νουλέλη. Αριστείδη Σκλεπάρη, Κουτρή, Τσαμπλάκο, Ευστρ. Παπάνη και Κουρουμπακάλη. Η προσπάθεια του Γυμναστικού μας Συλλόγου πρέπει και αξίζει να υποστηριχθεί απ’ όλους.

Αγιάσος 12-6-1953

ΜΙΣΚ.

23-Ημερολόγιο του δεκανέα αυτοκινήτων Αναστασέλλη Ευστρ.

Ταξιδέψαμε τόσες μέρες μέσα στην Ελλάδα που χαμογελούν οι κάμποι της με χιλιόχρωμα λουλούδια. Χάδι είναι ο ήλιος της κι ελπίδα το χρώμα του καταγάλανου ουρανού. Υποφέραμε στο δρόμο

4/5/1941

Φτάνουμε στην Κηφισιά Αθήνας.

Ταξιδέψαμε τόσες μέρες μέσα στην Ελλάδα που χαμογελούν οι κάμποι της με χιλιόχρωμα λουλούδια. Χάδι είναι ο ήλιος της κι ελπίδα το χρώμα του καταγάλανου ουρανού. Υποφέραμε στο δρόμο. Τις τελευταίες 4 μέρες πεινάσαμε. Σκοτωμοί, ερείπια, καμένα χωριά, βιασμοί, εξευτελισμοί, κι όμως είναι όμορφα όλα αυτά τα πεθαμένα σύμβολα της ελληνικής φυλής.

Μου κλέψανε το ψωμί. Στην Κηφισιά

– ΤΕΛΟΣ –

22-Ημερολόγιο του δεκανέα αυτοκινήτων Αναστασέλλη Ευστρ.

Ύστερα από πορεία μιας νύχτας βρισκόμαστε στ’ Αγρίνιο. Στρατιώτες χιλιάδες υποχωρούν, κουρέλια μιας αναμπουμπούλας που ξέσπασε

Κυριακή του Θωμά 27/4/1941

Ύστερα από πορεία μιας νύχτας βρισκόμαστε στ’ Αγρίνιο. Στρατιώτες χιλιάδες υποχωρούν, κουρέλια μιας αναμπουμπούλας που ξέσπασε.

Βάζω στ’ αυτοκίνητο το Λευτέρη Καριτέλη που τον βρίσκω κουρασμένο στο δρόμο.


28/4/1941

Μας κλείνουν σ’ ένα γήπεδο και μας κρατάνε ως τις 29


29/4/1941

Φεύγουμε πρωί για το Μεσολόγγι και φτάνουμε σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Γερμανικό. Παρά λίγο αιχμάλωτοι. 14 χιλιόμετρα έξω απ’ το Μεσολόγγι. Μένουμε σ’ ένα ποτάμι πλάι.

Στις 3 το πρωί ξεκινάμε.

21-Ημερολόγιο του δεκανέα αυτοκινήτων Αναστασέλλη Ευστρ.

Δεν ξέρω αν πέθανα και βρίσκομαι στην κόλαση. Τούτα τα γράφω σε μια σπηλιά περ’ απ’ τ’ Αγρίνιο. Είναι ο κρυψώνας μας απ’ τ’ αεροπλάνα που λυσσάξαν σήμερα

Δεν ξέρω αν πέθανα και βρίσκομαι στην κόλαση. Τούτα τα γράφω σε μια σπηλιά περ’ απ’ τ’ Αγρίνιο. Είναι ο κρυψώνας μας απ’ τ’ αεροπλάνα που λυσσάξαν σήμερα. Χθες έκαψαν την Άρτα. Κι εμείς κρυμμένοι στα χαντάκια. Πήγαν να σπάσουν τα νεύρα μου απ’ τους κρότους. Μας χτύπησαν 4 αυτοκίνητα. 300 θύματα στην Άρτα. Τη νύχτα φεύγω για τ’ Αγρίνιο επικεφαλής.


Μεγάλο Σάββατο 19/4/1941

Ξημέρωμα στ’ Αγρίνιο. Βομβαρδισμός. Στο δρόμο μας μυδραλιοβολούν τ’ αυτοκίνητα. Δεν κοιτάμε να σηκώσουμε κεφάλι.


Πάσχα 20/4/1941

Πάσχα στη σπηλιά, νηστικός και λυπημένος. Όλη μέρα πέρασε με καρδιοχτύπι αντικρίζοντας το θάνατο. Ξεκινάμε στις 5 το βράδυ. Στο δρόμο μας βάλουν. Κόσκινο τ’ αυτοκίνητα.


21/4/1941

Επιτέλους. Ανακωχή. Χαρά. Σε λίγο βομβαρδισμοί πάλι. Απογοήτευση. Κι έτσι περνούν οι μέρες στην Άρτα.


23/4/1941

Έχουμε φύγει πίσω προς τα Γιάννενα. Σε μια χαράδρα κάνουμε κατασκήνωση 25 χιλιόμετρα έξω απ’ τα Γιάννενα. Ένα χωριό είναι πάνω στο βουνό. Μελιά το λένε. Στα μισά του βουνού είναι μια λιμνούλα μικρή μα όμορφη, που αναβλύζει νερό μπόλικο,ποτάμι. Γαλάζιο υγρό που τρέχει ανάμεσα από πλατάνια. Σαν μαγικό τοπίο με χαϊδεύει την ψυχή την κατατρεγμένη.