15/2/1941
Πήρα γράμματα το πρωί. Είμαι χαρούμενος. Το φαΐ ρύζι. Μη ξεχνάμε την τέχνη.
Όλη η χαρά έσβησε και πέτρωσαν τα στήθη μου απ’ τον πόνο. Το βράδυ κάνω έναν περίπατο με τον Πρ. Κούκο. Πάμε στο Στρ. Νεκροταφείο. Νιόσκαφτο χώμα, τάφοι γεμάτος ο τόπος, ξύλινοι ομοιόμορφοι σταυροί με τα ονόματα σκοτωμένων. Διαβάζουμε Γ. Βερνάρδος απ’ την Αγιάσο. Δακρύζουμε και φιλούμε για το μακαρίτη. Πιο πέρα άλλος σταυρός με τ’ όνομα Τζιοβάνι Λιτρόνι. Ιταλός. Δίπλα στους δικούς μας, ενωμένοι στη μάνα γη κείνοι που αλληλοσκοτώθηκαν. Όλους εχθρούς και φίλους τους αγκαλιάζει το μαύρο χώμα. Φρίκη.
Πονάει απόψε το κεφάλι μου, έχω πυρετό.
Άλλαξα δουλειά. Είμαι στο γραφείο κινήσεως πάλι.
Ίδιος Ναζωραίος
με γυρτό κεφάλι.
Μα θαρείς ωραίος
δεν είμαι και πάλι;
Κάνω ένα γιουρούσι
επ'... Ιταλοφάγος
όμως με το μούσι
δεν είμ' ίδιος τράγος;
16/2/1941
Σπίτι που μένω είναι Αρβανίτες. Μιλώ λίγο με το Γιάννη το σπιτονοικοκύρη μου. Όλοι δε ξέρουν Ελληνικά. Μονόχνοτοι.
27/2/1941
Δεν μπόρεσα τόσες μέρες να γράψω. Έγινα λοχίας της κινήσεως. Δουλειά πολύ απ’ τις 5 το πρωί ως τις 11 το βράδυ. Οι αξιωματικοί στο απέναντι μέγαρο ανοίγουν σαμπάνιες, τρώνε κοτόπουλα κι εμείς τουρτουρίζουμε στο κρύο. Τρώμε καθ’ εκάστην ρύζι και κριθαράκι και όλοι κοιμούνται στα υπόγεια του μισοτελειωμένου κτιρίου που τα έχουν για στρατώνες. Όλοι αρρωσταίνουν. Μονάχος τόσες μέρες αγωνίζομαι για την κίνηση. Στέλνουμε 39-40 αυτοκίνητα τη μέρα για δυο δρομολόγια.
Χθες ήρθε ο Αντώνης στο δωμάτιό μου. Τι χαρά!
Είναι 11 βράδυ, κάθομαι στο γραφείο και περιμένω τη διατακτική. Πρέπει να τελειώσουν το γλέντι οι μεγάλοι για να δουν την υπηρεσία. Τα πόδια μου είναι παγωμένα. Κρύο φοβερό.
28/2/1941
Οι Αρβανίτες με περιποιούνται σαν παιδί τους. Τους πήρα τη συμπάθεια, λίγη κουραμάνα, κι εξαγοράζεις τη συνείδηση. Ο μικρός Τεοντοράκης τρώει μαζί μου σα λυσσασμένος. Είναι 4 χρονώ το κακόμοιρο. Έμαθε λίγα Ελληνικά, φαΐ, κουραμάνα, απλό, Στρατή κ.τ.λ. Μου δίνουν αυγά και μου σφάζουν κοτόπουλα 20 λέκι το ένα.
