Ένας Αγιασώτ’ς, Θιος σχουρέσ’ τουν, σπούδαζι σπιτσέρ’ς σν Ιταλία, αλλά δυστυχώς ένι τέλειουνι πουτές. Πατέρασιντ, Μπάνους, είχι πλια μπαγιλντίσ’ να π’λεί λάδ’ τσι να τ’ στέν’ παράδις. Ένα καλουτσαίρ’, σ’ πάψις, τουν ρώτ’σι μ’ απουρία.
– Ε Γιάνν’, τίντα ‘μαθις, τόσα χρόνια π’ παγαίν’ς στου πανιπιστήμιου;
– Κβάρα πράματα έμαθα, πατέρα! Να, πους σ’ Γιρμανία προυδέψαν πουλύ γοι αθρώπ’ τσι πους ήβραν τσι μια μηχανή, που τς βάζ’ς απί μπρουστά του γρούν’ τσ’ απί τν άλλ’ βγαίν’ν λουκάν’κα!…
– Τούτ’ γη μηχανή, γιε μ’, είναι προυτνή, τνι ξέρου τσι ‘γώ, τν έχιν μαθμέν’ τσ’ άλλ’ χουριανοί! Μόνου π’ τνι δλέψαμι ανάπουδα, βάλαμι λουκάν’κου τσι βγάλαμι γρούνια!
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΠΑΠΟΡΦΥΡΙΟΥ (ΤΣΙΡΟΣ)
περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 104/1998