Ο ΝΙΟΥΤΟΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑΣΟ ΤΟ 1852

ΠΗΓΗ: περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ τ.23

AGIASOS XALKOGRAFIA 1831
Η Αγιάσος σε χαλκογραφία του περασμένου αιώνα (1831), την οποία δώρισε στο Εκκλησιαστικό Μουσείο ο Δημήτριος Τσέγκος. Δεσπόζουν ο ναός κι η εικόνα της Παναγίας. Στις γωνίες επάνω εικονί­ζονται το Σταυρί αριστερά κι ο ‘Ολυμπος με το ξωκλήσι του προφήτη Ηλία δεξιά.
Ο Νιούτον, Υποπρόξενος της Αγγλίας στη Μυτιλήνη μαζί με τον Hughes, Ακόλουθο της Αγγλικής Πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη είχε κάνει το Σεπτέμβριο του 1852 ένα ταξίδι στην Αγιάσο, που τότε πρωτογνώριζε. Τις εντυπώσεις του απ’ αυτό έχει στο παραπάνω βιβλίο του βιβλίο του “Ταξίδια και ανακαλύ­ψεις στην Ανατολή”, όπου με μορφή επιστολών γράφει τη ζωή του στην Ανατολή κατά τη θητεία του ως Υποπρόξενου απ’ το 1852 μέχρι το 1855. Ο Νιούτον ήταν πρώτα αρχαιολόγος και μετά διπλωματικός υπάλληλος. Μάλιστα η τοποθέτησή του στην Τουρκία έγινε για να διευκολυνθούν οι αρχαιολογικές του έρευνες και συλλογές, που θα μετέφερε (και πράγματι μετέφερε) στην Αγγλία.
Ο Νιούτον υπηρετεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία σε εποχή που ερωτοτροπεί με την Ευρώπη. Είναι η εποχή του Κριμαϊκού πολέμου (1853-1856) και οι Τούρκοι δεν έχουν λόγους να δυσαρεστούν την Αγγλία και τους εκπροσώπους της. Έτσι διευκολύνουν το Νιούτον και τον αφήνουν να βρει και να πάρει αρχαιότητες. Αγάλματα, ανάγλυφα, νομίσματα κλπ. Διαβάστε περισσότερα “Ο ΝΙΟΥΤΟΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑΣΟ ΤΟ 1852”

ΧΡΙΣΤΟΦΑΣ ΧΡ. ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Ο άνθρωπος, ο δάσκαλος, ο καλλιτέχνης

ΠΗΓΗ: περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ τ.20

ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ1Ο Χριστόφας Χατζηπαναγιώτης γεν­νήθηκε στην Αγιάσο το 1905. Δίδαξε στα δημοτικά σχολεία 35 χρόνια και πέθανε το 1974, αφήνοντας την εξαί­ρετη σύντροφο της ζωής του Πηνελό­πη και πέντε καλούς κι άξιους γιους. Μια εικόνα της προσωπικότητάς του θα μπορούσε να έχει κανένας, αν τον έβλεπε σαν άνθρωπο, σαν διανοούμε­νο και σαν καλλιτέχνη.
Ο Χριστόφας Χατζηπαναγιώτης σαν άνθρωπος υπήρξε μοναδικός. Πράος, γελαστός, ανεξίκακος. Ποτέ του δεν έβρισε, ποτέ του δε συκοφάντησε, ποτέ του δεν κατηγόρησε. Καταδεχτικός, ήπιος, μειλίχιος και ίσος απέναντι σε όλους, ανεξάρτητα αν ήταν μορφωμέ­νοι ή αμόρφωτοι, πλούσιοι ή φτωχοί, επιφανείς ή ταπεινοί, γινόταν αμέσως συμπαθής. Σαγήνευε το συνομιλητή του με την ευφυΐα του, με τη χάρη του, κι άνοιγε αμέσως την καρδιά του σε όποιον τον πλησίαζε. Λιτός, ταπεινός, δεν ήθελε να φαίνεται ότι διακρίνεται από τους άλλους ταπεινούς και φτω­χούς, μέχρι του σημείου ν ‘αποφεύγει ακόμα και τα καινούρια ρούχα. Η με­τριοφροσύνη του ή ακριβώς η ταπει­νοφροσύνη του ήταν ένα από τα έντο­να χαρακτηριστικά του. Ποτέ δεν προέβαλε τον εαυτό του, ποτέ δεν ακού­στηκε να λέει «εγώ έκανα τούτο, εγώ είπα εκείνο». Οικονομικές επιδιώξεις, πλούτος, περιουσία ήταν έννοιες ά­γνωστες σ’ αυτόν. Αφιλοκερδής, ανοιχτοχέρης, φιλότιμος, ποτέ του δε σκέφτηκε για την προσωπική του ευμάρεια και για την απόκτηση περιου­σίας. Ήταν ένας άνθρωπος συναισθηματικός, ιδεαλιστής στο έπακρο, προικισμένος με απέραντη καλοσύνη κι ανεξικακία. Ποτέ του δε διαμαρτυ­ρόταν για την τυχόν αδικία σε βάρος του ή για τον παραμερισμό του, ενώ εξοργιζόταν για την αδικία σε βάρος άλλων. Διαβάστε περισσότερα “ΧΡΙΣΤΟΦΑΣ ΧΡ. ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ”

ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΠΗΓΗ: περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ τ.156
 

Η Λέσβος, η μεγαλόνησος του βορειοανατολικού Αιγαίου, από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας συγκα­ταλέγεται στην πολιτιστική πρωτοπορία και συμβάλλει δυναμικά στην καλλιέργεια των γραμμάτων, στην προ­αγωγή της καλλιτεχνίας και στην πρόοδο των επιστη­μών. Ο πρωταγωνιστικός αυτός ρόλος κατά τη μακραί­ωνα ιστορική διαδρομή της έχει επισημανθεί από πολ­λούς, παλαιότερους και νεότερους, χωρίς όμως και να έχει αιτιολογηθεί επαρκώς. Στην έκδοση του σχετικού με τη Λέσβο πονήματος του Γερμανού Σεβήρου Λου­κιανού Plehn (Πλενίου), που εκδόθηκε το 1826, διαβά­ζουμε: «Της των Ασιανών Αιολέων αδρανείας και της του πνεύματος αυτών αμβλύτητος τα μάλιστα διαφέρο­ντες υπήρξαν οι Λέσβιοι. Αιτία δε τούτου ισχυροτάτη φαίνεται αυτή, ότι τα των νησιωτών πνεύματα οξύτερον ως επί το πολύ των την ήπειρον κατοικούντων πα­ροτρύνονται εις το να επιχειρώσι μεγάλα» (Τα Λεσβια­κά, ήτοι ιστορία της νήσου Λέσβου, μεταφρασθείσα εκ του λατινικού και εκδοθείσα από Ευσταθίου Γεωργιάδου του Λεσβίου, Αθήνησι 1849, σ. 156). Διαβάστε περισσότερα “ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ”