Ο ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Η κοπέλα της Λέσβου, ως που να φτάσει σε ηλικία που έπρεπε ν’ αρβωνιαστεί κι ακόμα πέρα, άλλο δεν έκαμε παρά να υφαίνει η ίδια τα προικιά της

ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ

ΝΕΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΣ, 01-12-1951

Ο ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Η κοπέλα της Λέσβου, ως που να φθάση σε ηλικία που έπρεπε ν’ αρβωνιαστή κι ακόμα πέρα, άλλο δεν έκαμε παρά να υφαίνει η ίδια τα προικιά της. Όλοι οι γάμοι της παληότερης εποχής ήσαν «συνοικέσια». Ο έρωτας έπαιζε πολύ δεύτερο ρόλο. Με δυο λόγια η κοπέλα δεν είχε λόγο στην εκλογή. Ας σημειωθή ακόμα πως μόλις αρραβωνιαζότανε η κόρη έπαυε να βγαίνη έξω, εξόν με τα πεθερικά της ή με τον μνηστήρα της, αλλά και πάλι συνοδεία πεθερικών. Πολύ συνηθισμένο ήταν να γίνονται αρραβώνες με πρόσωπα που έλειπαν και η κόρη δε γνώριζε καθόλου τον αρραβωνιαστικό.

Κάποτε ο αρραβωνιαστικός φθάνει και μπαίνει στο σπίτι θριαμβευτικά…. Το δημοτικό τραγούδι της Λέσβου βάζη στο στόμα της αρραβωνιασμένης τα παρακάτω:

Διαμάντι δαχτυλίδι

στου χέρι μ’ έβαλι

κ’ εξήντα μαχμουντιέδις

μπρουστά μου έρριξη,

και τρία φουστανάκια

ευθύς μου έκοψη

του ένα συρματένιου

του άλλου σιριτί

τσι τ’ άλλου ώ νουνέ μου

από χρυσό κλαδί.

Ακόμα και σήμερα στα χωριά της Γέρας τουλάχιστον διατηρούνται λιγοστά από τα έθιμα. Τα παληά όμως εκείνα ήσαν γραφικά, άφθαστα, σε μια ψυχική διάθεση που χαρακτήριζε το επίσημο γεγονός των παληών συνοικεσίων.

Ένα παλιό λαϊκό επίσης τραγούδι σατιρίζει το έθιμο που δε γνωριζώντουσαν συνήθως οι αρραβωνιασμένοι που άφευκτα έπρεπε και νά παντρευτούν. Το χώρισμα ήταν καταστροφή σωστή. Να το σατυρικό πνεύμα του λαού.

Mι πατρέψαν οι γουνιοί μου

δίχους νάχουν τη βουλή μου

τσι μι δόσαν μια γυναίκα

αψηλή σα κιρκινέκα

Tσι μι δόσαν έν’ αμπέλ’

vα χουρεί λαγός να μπαίν.

ΝΕΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΣ, 01-12-1951