25/11/1940
Ως τις 25-11-40 είμαι στη δύναμη της Μοίρας Μυτιλήνης. Περνώ καλά ανάμεσα σ’ ανθρώπους που γνωρίζω κι ύστερα είμαι κοντά στ’ αδέρφια μου Μαριάνθη, Μήτσο και Γιωργίτσα. Ο Αντώνης ο αδερφός μου βρίσκεται στο μέτωπο οδηγός σε αυτοκίνητο του στρατηγού Ραζή Σ.
26/11/1940
Είμαστε 24 για ταξίδι. Έχω 9 άνδρες για την 5η Μοίρα Αλεξανδρούπολης. Μπαίνουμε στο καράβι. Στη βάρκα πήραμε ένα σκυλί που το ταΐζαμε στη Μοίρα. Απ’ το μουράγιο κουνούν οι γνωστοί μαντήλια κι εγώ τους κουνώ το πόδι του σκύλου. Όλοι γελάνε με δάκρυα στα μάτια και μας φωνάζουν, Στο καλό…
Φουρτούνα μεγάλη. Σκοτάδι στο καράβι. Δε βλέπουμε κι όπου βρεθούμε εκεί πρέπει να ξημερωθούμε. Μας δίνουν σωσίβια. Τα φοράμε και γελούμε. Ειν’ αστείο να πας καλά κι άξαφνα ένα υποβρύχιο ή ένα αεροπλάνο να σ’ αναγκάζει να κολυμπάς. Όλη νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Φτάνουμε στο Πειραιά το πρωί της 27-11-40.
Τρώμε στην Αθήνα και κοιμόμαστε με το Στρατή Δουκάκη στο σπίτι της ξαδέρφης του.
27/11/1940
Μια μέρα και μια νύχτα στην Αθήνα. Δεν μπορούμε να συνέρθουμε απ’ τ’ άσχημο ταξίδι.
28/11/1940
Το μεσημέρι ξεκινάμε για την Αλεξανδρούπολη με το τρένο. Τρίτη θέση κι όμως ως τη Σαλονίκη έχουμε ταξίδι καλό. Οι θέσεις αρκετά καλές μα ύπνος εδώ δεν κολλάει.
29/11/1940
Φτάνουμε στη Σαλονίκη και φεύγουμε το μεσημέρι για την Αλεξανδρούπολη
Όλη νύχτα ταξίδι. Το τρένο είναι φορτηγό. Υποφέρουμε, κρυώνουμε. Ξηροφαγία κι όλα τ’ άσχημα απόψε.
Είναι 2 τα μεσάνυχτα. Φτάνουμε στη Δράμα. Το τρένο δεν πάει πιο πέρα. Μένουμε στη Δράμα. Πάμε στο ξενοδοχείο. Ένας ανώτερος αξιωματικός βρίσκεται στο σαλόνι.
– Στρατιώτης στο ξενοδοχείο! Μπρος να πάτε ρε στο Σύνταγμα να κοιμηθείτε.
– Δεν έχουμε κουβέρτες κ. Ταγματάρχα.
– Να κόψετε το λαιμό σας, γκρεμισθείτε.
Εμείς δεν γκρεμιστήκαμε μήτε το λαιμό μας κόψαμε μόνο που αλλάξαμε ξενοδοχείο. Ξημέρωσε. Ο ύπνος ο λίγος ήταν βάλσαμο. Ύπνος γλυκός που τον χάσαμε τόσες μέρες.
30/11/1940
Όλη μέρα στη Δράμα. Το τρένο φεύγει στις 11 το βράδυ.
Φτάνουμε με τις ίδιες περιπέτειες στην Αλεξανδρούπολη την Κυριακή το μεσημέρι στις 1-12-40
1/12/1940
Βρέχει λάσπη. Ώσπου να φτάσουμε στη Μοίρα είμαστε βρεμένοι και χωμένοι στη λάσπη. Μας δίνουν τυρί και ψωμί, το ίδιο φαΐ μέρες τώρα. Βραδιάζει και μας ετοιμάζουν για το μέτωπο. Μας δίνουν αυτοκίνητα, κράνη, ξηρά τροφή. Είναι 3 το πρωί και μας ξυπνάνε. Μας βάζουν σ’ ένα φορτηγό και μας πάνε στο τρένο. Τ’ αυτοκίνητα φορτωμένα. Βρέχει.
Συνέχα ο δρόμος μακρύς
Αισθάνομαι σαν να βλέπω τον πατέρα μου μπροστά μου να μου λέει τα δικά του βάσανα από το Αλβανικό μετωπο
Thank you for your sharing. I am worried that I lack creative ideas. It is your article that makes me full of hope. Thank you. But, I have a question, can you help me?