Κατηγορία: ΑΓΙΑΣΟΣ περιοδικό

Νέστουρ’ς, σάνι τέλειουσι τς ιδ’λειέσιντ στου πριβουλέλ’, ανέβ’τσι στου γκαφινέ, στουν Άγιου Δ’μήτ’, κουρασμένους, α πιει ένα γκαφέ γη άθριπους. Στου παραδίπλα τού τραπέζ’ κάτ’ ντου ένας ειρηνουδίκ’ς τσι ίπ’νι τσι φτος τού καφέ ντ. Σάνι είδι του Νέστουρα, πιάσι ντ κουβέντα – πως μαθές εδώ είναι η καλή και υγιεινή ζωή, εσείς θα ζήσετε ατέλειωτα χρόνια, ό,τι θέλετε το έχετε στα χέρια σας, πρέπει να είσθε ευτυχισμένος που είσθε αγρότης – τσι άλλα έγιτια ένα σουρό, λέγ’ς τσ’ ίβγαζι λόγου προυϊκλουγικό. Νέστουρ’ς κάπνιζι τσι δένι μίλα. Σάνι τέλειουσί ειρηνουδίκ’ς, γυρίζ’, λουγιάζ’ ντουν, τσι λέγει ντ:

–Αλλάζουμι;

περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 03/1981

Έπισι κάτου γη γριγιά στου κατήφουρου τ’ Γαλιτσέλ’. Πέρασι πα στν ώρα ένας ξένους (καθηγητής στου γυμνάσιου, αλλά ήνταν πάρα πουλύ αδύνατους). Σήκουσι απάνου τ’ γριγιά, τίναξί τνα, τσι θέτσι τνα πά στου πιζούλ’. Γη γριγιά αφού τουν καταϊφτσήστσι, ρώτσι απί πιριέργεια:

– Ξένους είσι, γιεμ’;

– Ναι, γιαγιά, λέγ’ γιου καθηγητής.

– Τι δλειά κάν’ς μαθέ έδγιου.

– Φυσικός είμι, γιαγιά.

Γη γριγιά στουχάστσι ντουν τσι λέγ’:

– Φαίνισι, γιεμ’, φαίνισι.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΗΝΑΣ

περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 05/1981

Πολλούς κυνηγούς είχε άλλοτες η Αγιάσος. Ήταν μανιώδεις, φανατικοί. Η ζωή τους ήταν οι πιστογεμές, οι τσιφτέδες, τα μασούρια, τα αβτζίδικα σκυλιά, οι εξορμήσεις στα κυνηγοτόπια και στα περάσματα. Δεν υπολογίζω βέβαια τους μαθητευόμενους Νεμρώδ, αυτούς που δούλευαν με τα «τσαταλέλια», ούτε αυτούς που έστηναν ανεσπάθες, παγίδες, δόκανα, ξόβεργες…

Υπήρχε άφθονο κυνήγι, λογής λογής θηράματα. Αφήνουμε τα ελάφια που κάποτε υπήρχαν και περιοριζόμαστε στους λαγούς, στις πέρδικες, στις τσίχλες, στα ορτύκια, στα κοτσύφια, στα ατσίδια, στις αλεπούδες…

Ο Κυνηγετικός Όμιλος Αγιάσου ιδρύθηκε το 1928, για να βάλει μια τάξη στα κυνηγετικά πράγματα, για να σταματήσει την ασυδοσία. Ένα χρόνο αργότερα, βοηθούμενος από το Αναγνωστήριο, ανέβασε στη σκηνή -ποιος θα περίμενε καλλιτεχνικές δραστηριότητες – και το τρίπρακτο ονειρόδραμα του Μπελομόριτς «Ατλαντίς». Αργότερα, το 1932, έφερε και τέσσερα ζαρκάδια και τα άφησε στις 3 Απρίλη στη Μεγάλη λίμνη για να πολλαπλασιαστούν. Σε μικρό χρονικό διάστημα όμως εξοντώθηκαν. Στα χρόνια της πρόσφατης δικτατορίας διαλύθηκε, αλλά μετά ανασυστήθηκε και συνεχίζει το έργο του. Αρκετοί εργάστηκαν από παλιά ίσαμε σήμερα, ο δάσκαλος Ηλίας Λίβανος ή Μπασμπάλης, ο Στρατής Αλεντάς, ο Γιάννης Κορομηλάς, ο Αντρέας Δούκαρος, ο Χαράλαμπος Τσάγαλος κι άλλοι.

Οι Αγιασώτες κυνηγοί ήταν αρκετοί, μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς ήταν φημισμένοι κι έξω από το χωριό, ακόμα και στα μέρη της Τουρκίας. Αναφέρουμε κάποια ονόματα, έτσι για να κεντρίσουμε τη μνήμη. Ξακουστός επαγγελματίας κυνηγός ήταν μόνο ο Βγατζέλ(ι)ς. Άλλοι ήταν ο Αντώνης Παλιβάνης, ο Παναγιώτης Δούκαρος, ο πατέρας του Χαράλαμπου, ο Βασίλης Κεραμιδάς ή Βατίτκου, ο Κουρουγέν(ι)ς, ο Όμηρος Κωμαΐτης, που μέχρι το θάνατό του – κόντευε να συμπληρώσει αιώνα – δεν τα έβαλε κάτω, ο φωτογράφος Προκοπής Γλεζέλης ή Κουρκουλής, ο δάσκαλος Παναγιώτης Τσόκαρος, ο Στρατής Τσόκαρος, ο Στυλιανός Πράτσος ή Μπιλιάνα, ο δάσκαλος κι άλλοτε δήμαρχος Αγιάσου Ευστράτιος Τραγάκης κι άλλοι. Ένας μάλιστα ήταν τόσο μανιώδης που κυνηγούσε κι επί Γερμανών – μεγάλο τόλμημα τούτο. Σαν τέλειωνε το κυνήγι, κρέμαζε το τουφέκι του σ’ ένα πεύκο και κατέβαινε στο χωριό…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡ. ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 19/1983

Κάντ’ντου Πρίνους ουδουντίατρους μες στ’ Μηνά του φραγκουραφτάδ’κου. Να τσι φάν’τσι σ’ πόρτα Τίν’ς γη Φασούλα, μι τη γ(ι)ναίκαντ, τν Αμαλία. Χιριτίσαν τσι κάτσαν.

– Πού ίβγιτι έγιτια ώρα;

– Ήρταμι, λέγ(ι) γη Αμαλία, δίπλα στου γιατρό που ‘νι για τα μάτια.

– Τίντα ‘παθις μαθέ;

– Στραβουμάρα έχου.

Σ’κώσ’τσι Πρίνους απ’ τ’ καρέγλα, πήγι κουντά τς, λουγιάζ’ τνα μες στα μάτια καλά καλά τσι λέγ(ι):

– Πράγματι, στραβουμάρα έχ’ς.

Γη Αμαλία απόρ’σι.

– Πού του κατάλαβις;

– Εμ, για να πάρ’ς τ’ Φασούλα!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΗΝΑΣ

περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 06/1981