Ετικέτα: ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ

εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

20/12/1955

Σε πολλές Κοινότητες του νησιού μας οι ξενιτεμένοι των έχουν κοσμήσει τα χωριά των με διάφορα έργα: ύδρευσις, δρό­μοι, Σχολεία κλπ. που τα βλέπει ο ξένος επισκέπτης και τα θαυμάζει. Μόνο στην Αγιάσο δεν υπήρχεν έργο που να έγινε με τη συμβολή των ξενιτεμένων της. Και υπάρχουν πολλοί ξενιτεμένοι. Πάνω από 1000 θάναι κυρίως στην Αμερική. Αρκετοί απ’ τους ξενιτεμένους είναι πολύ καλά εγκαταστημένοι με κα­λές δουλειές και αρκετά χρήμα­τα που τα κέρδισαν με τον ιδρώτα τους και την έντιμη και μακροχρόνια εργασία τους.

Κανείς όμως δεν θυμήθηκε τη γενέτειρά του. Να μη ξέρουν τις ανάγκες του χωριού των; Αδύνατον. Αρκετές φορές εστάλησαν εκκλήσεις απ’ την Κοι­νότητα, απ’ την Εκκλησία, από Σχολεία, Σωματεία κλπ. σε πολλούς που μπορούσαν να βοηθήσουν. Άλλοι μεν δεν απήντησαν καθόλου και άλλοι απήντησαν στέλλοντας ασήμαντα ποσά.

Ύστερα απ’ τον αείμνηστο Θ. Βάλλα και τη Βασιλική Βαλασοπούλου που χάρισαν ο πρώ­τος το κτήμα του, και η δεύτερη το σπίτι της και 100 λίρες Αιγύπτου στο «Αναγνωστήριο» παρουσιάστηκε ο κ. Γεώργιος Χριστοφίδης (Δασκαλέλ’) που με μια του επιστολή στον «Γυμναστικό» γεμάτη θάρρος και ελπίδες και με ένα χρηματικό ποσό 15. 000. 000 ως πρώτη δό­ση όπως έγραφε, κάνει την καλή αρχή με αντικειμενικό σκο­πό ν’ αποκτήσει η γενέτειρά του συγχρονισμένο Γυμναστήριο. Στο ίδιο γράμμα του εβεβαίωνε πως θα αναλάβει να ολοκληρώσει το έργο. Και η βεβαίωση αυτή επαλήθευσε με δεύτερο έμβασμά του εκ 5.000.000 δρχ.

Με τα λεφτά αυτά η Δ/σις του Γυμναστικού έκανε τη περίφραξι του γηπέδου και καλλωπίστηκεν όλος εκείνος ο χώρος. Απ’ την είσοδο του Σχολείου και κατά μήκος του γηπέδου ως την είσοδο του Χατζησπυρείου Νοσοκομείου προέβη ο «Γυμναστικός» στην δενδροφύτευση του δρόμου.

Παρ’ όλο που έφυγε από παι­δί ο κ. Γεώργ. Χριστοφίδης στη ξενιτιά και ζει 45 χρόνια τώρα μακριά απ’ τον τόπο του δεν έπαυσε να θυμάται και να μα­θαίνει απ’ τις εφημερίδες και επιστολές φίλων και συγγενών του το τι γίνεται στο χωριό του και να τα παρακολουθεί όλα με μεγάλο ενδιαφέρον.

Οι ανταποκρίσεις που δημο­σιεύονται στις τοπικές εφημερίδες (και ιδίως στον αγαπητό «Δημοκράτη» που κάθε τόσο Α­πασχολούμε τις πολύ τιμές του στήλες που μάς παρέχει πρόθυμα και γι’ αυτό τον ευχαριστούμε από καρδιάς) παρακολουθούνται με ιδιαίτερον ενδιαφέρον και Αναδημοσιεύονται πολλές φορές απ’ τον ελληνόφωνο Αμερικα­νικό τύπο εφ’ όσον αναφέρονται στη συμβολή Ελλήνων που ευδοκίμησαν στην Αμερική απ’ τη μια, για να τους παρουσιά­ζουν σαν παράδειγμα και απ’ την άλλη για να τους φέρουν σε ψυχική επαφή με το τόπο τους.

Το καλοκαίρι ήρθε ο κ. Γιώργος Χριστοφίδης στο χωριό με τη λαχτάρα ν’ αρχίσει -μια και θάταν εδώ- τη δουλειά του Γυ­μναστηρίου ο ίδιος. Σκοπός του ν’ αποτελειώσει το Γυμναστήριο και φεύγοντας να το παραδώσει έτοιμο, στο Σύλλογο.

Όμως δεν είχε τελειώσει η διαδικασία των τύπων της απαλλοτριώσεως.

Τελικά, χάνοντας την υπομονή του, και λαχταρώντας πάντα να δη το Γυμναστήριο πραγμα­τοποιούμενο έβανε μπρος, με το ζήλο του πρακτικού ανθρώπου, που δεν θέλει να χάνει τον και­ρό του. Άρχισε με την ανέγερ­ση ολοκλήρου κτιρίου με δυο αίθουσες αποδυτηρίων, με ντου­λάπες, κρεμάστρες, λουτήρες, αποχωρητήρια με εγκαταστάσεις δεξαμενής νερού και δίπλα στο κτίριο αυτό έκανε, μπουφέ.

Στη πρόσοψη του κτιρίου ενετοίχισε πλάκα με την αφιέρωση: «Αφιερώνεται στους νέους της Αγιάσου εις μνήμην του πατρός μου Δημητρ. Χριστοφίδη (δασκαλέλ’) δημοδιδασκάλου Αγιάσου ΓΕΩΡ. ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΗΣ». Πιο πέρα και στο μέσον του γηπέδου και κατά μήκος του, έφτιαξε κερκί­δες Από μπετόν που μπορούν να καθίσουν άνετα 600 άτομα. Στις μετώπες των κερκίδων έ­γραψε διάφορα ρητά Αρχαίων σοφών. Για να Αποπερατωθούν όλα αυτά τα έργα, χρειάσθηκε πάνω από μήνα εντατικής εργασίας. Δούλευαν αρκετοί εργάτες, πολλές φορές και με τα ηλεκτρικά φώτα ως τις 9 με 10 τη νύχτα. Από το πρωί ως αργά τη νύχτα. Ανασκουμπωμένος δούλευε και ο ίδιος μες το λιοπύ­ρι κι’ έτρεχε από δω κι’ από κει πότε για να κατευθύνει την δουλειά και πότε για να επιβλέπει το ξεφόρτωμα των αυτοκι­νήτων με τα υλικά και τη μεταφορά των. Τέτοια εντατική εργασία δεν φανταζόμαστε να δούλεψε στην Αμερική. Ήθελε τη δουλειά που θα κάνη παρέχον­τας με τόση απλοχεριά το χρήμα του, να την ποτίσει και με τον προσωπικό του ιδρώτα. Στη μετώπη του κτιρίου και με με­γάλα γράμματα αναγράφεται το όνομα του Γυμναστηρίου: «ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΕΙΟΝ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟΝ».

Δικαιολογημένη απότιση φό­ρου τιμής και ευγνωμοσύνης προς τον ευγενικό δωρητή. Υπολογίζεται πως ξόδεψε περί τας 100.000 νέες δραχμές.

Στις 9 Οκτωβρίου είχαν αποπερατωθεί όλα και αναγγέλθη­καν τα επίσημα εγκαίνια και τα βαφτίσια του Γυμναστηρίου.

Από πολύ νωρίς την Κυριακή εκείνη, όλη η Αγιάσος ήταν στο «Καμπούδη» και θαύμαζε και καμάρωνε το πολιτισμένο έργο του κ. Χριστοφίδη. Απ’ τη Μυτιλήνη ήρθαν ο δεσπότης που έκανε τον Αγιασμό, ο κ. Νομάρ­χης, ο κ. Επιθ. Φυσικής Αγω­γής, αντιπροσωπεία των αθλητι­κών σωματείων Μυτιλήνης, η φανφάρ του Ορφανοτροφείου και πολλοί φίλαθλοι.

Ύστερα απ’ τον αγιασμό μίλησε ο δεσπότης από μικροφώνου που είχε εγκατασταθεί εκεί για τον σκοπό αυτό, ο κ. Νομάρχης ο κ. Επιθ. Φυσ. Αγωγής, ο κ. Δήμαρχος Αγιάσου που είπε μεταξύ άλλων ότι «το Δημοτικόν Συμβούλιον με την υπ’ αριθ. 163/7/10/55 ομόφωνη απόφασή του έδωσε το όνομα του Χριστοφίδου στο γυμναστήριον». Κάθε φορά που ανεφέρετο το όνομα του κ. Χριστοφίδου απ’ τους επισήμους χαλούσε ο κόσμος από τα χειροκροτήματα του κόσμου. Στο τέλος πλησιάζει κατασυγκινημένος απ’ τις θερμές εκδηλώσεις στο μικρόφωνο ο κ. Χριστοφίδης για να ευχαριστήσει τους επισήμους για τα θερμά και κολακευτικά των λόγια. Το τι έγινε τη στιγμή που επανέλαβε και έκανε έτσι επίσημα τη δήλωση πως θα εξακολουθήσει παρέχων την οικονομική συνδρομήν του μέχρις ότου αποπερατωθεί ολόκληρο το γυμναστήριο, δεν περιγράφεται. Η ατμόσφαιρα εδονείτο πολλή ώρα απ’ τα χειροκροτήματα.

Αμέσως έγινε παρέλασις της αντιπροσωπείας των αθλητικών σωματείων Μυτιλήνης με τα λάβαρά των και την φανφάρ του Ορφανοτροφείου Μυτιλήνης. Μετά την παρέλασιν κατήλθεν στο γήπεδο για ποδοσφαιρική συνάντηση η ομάς του «Ολύμπου» Αγιάσου και «Άρεως» Μυτιλήνης. Πριν αρχίσει το ματς οι δυο ομάδες φωτογραφηθήκανε έχοντας στο μέσον των τον κ. Χριστοφίδην που έβαλαν και έδωσε και το εναρκτήριον λάκτισμα υπό τα θερμά και παρατεταμένα χειροκροτήματα του κόσμου. Με τη ποδοσφαιρική συνάντηση έληξε η όμορφη αυτή γιορτή των εγκαινίων του «Χριστοφιδείου Γυμναστηρίου».

Ο κ. Γ. Χριστοφίδης ενίσχυσεν οικονομικά και το Γυμνασιακόν παράρτημα Αγιάσου καθώς και το Αναγνωστήριόν της. Ευχόμεθα και ελπίζουμε πως το παράδειγμα του κ. Χριστοφίδη θα βρεθούν να το μιμηθούν και άλλοι.

Την επαύριο των εγκαινίων ο κ. Χριστοφίδης ανεχώρησε για τη θετή του πατρίδα την Αμερική με τις ολόθερμες ευχές της νεολαίας και ολοκλήρου της Αγιάσου.

ΜΙΣΚΑ

του κ. ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΣΚΛΕΠΑΡΗ

Ε’

Στη σελίδα 66 της 10 Ιουλίου 1907 γράφει: “Καθαρόν περίσσευμα ευεργετικής παραστάσεως υπέρ του Αναγνωστηρίου δοθείσης υπό του εξ Αθηνών ηθοποιού κ. Ανδρέα Φιλιππίδου γροσ. 188″. Και στη σελίδα 73 της 15 Οκτωβρίου 1907 γράφει: “Έξοδα κατά την ευεργετικήν παράστασιν γροσ. 2,20 παράδες”.

Από δω καταλαβαίνει κανείς πως ενημερώνοντο τα βιβλία.

Στη σελίδα 90 στις 11 Αυγούστου 1908 γράφει: “Περίσσευμα Α’ παραστάσεως γρόσ. 130 και Β’ παραστάσεως  γρόσια 135,30 παράδες”. Στη σελίδα 93 στις 28 Αύγουστου 1908: “εις μεταφορικά σανίδων σκηνής γρόσ. 6″. Αυτή είναι και η τελευταία πληροφορία.

Σημ. Στο βιβλίο εσόδων και εξόδων και των πρακτικών αναγράφονται μόνον οι παραστάσεις που δίνονταν για λογαριασμό του Αναγνωστηρίου. Οι άλλες παραστάσεις που ήταν συχνές και που δίνονταν χειμώνα καλοκαίρι, άλλες για διαφόρους φιλανθρωπικούς σκοπούς και άλλες για σκοπούς που δεν μπορούσαν να γραφούν στα βιβλία. Όπως για την αγορά εθνικών λαχείων του στόλου, για την ενίσχυση του απελευθερωτικού αγώνος απ’ τον τουρκικό ζυγό, την αγορά κρυφά εφημερίδων ελληνικών την «Νέαν Ημέραν» της Τεργέστης και την «Αμάλθειαν» της Σμύρνης κλπ.

Οι πληροφορίες που βρήκαμε στα αρχεία του Αναγνωστηρίου μπορεί να είναι λίγες και φτωχές. Είναι όμως οι πιο σημαντικές και ακριβείς, αυτές που ζητούσαμε. Αφού μας πληροφορούν από πότε άρχισαν να δίνονται θεατρικές παραστάσεις και μας αναφέρουν και πρόσωπα μου παίρναν μέρος σ’ αυτές. Δεν μας έδωσαν καμιά πληροφορία για τον εμπνευστήν και δημιουργόν του Ερασιτεχ. θεάτρου. Όταν όμως συνδυάσουμε το όνομα του Ιωάννου Αμανίτη που ελέγετο απ’ τους παλιούς πως αυτός με τη παρέα του πρωτοστατούσε και έδινε παραστάσεις, όταν στα πρακτικά υπ’ αριθ. 59 της 15/3/1902 που αναφέρει τα πρόσωπα του θεάτρου, πρώτο φέρεται το όνομα του Ιωαν. Αμανίτη, στα πρακτικά υπ’ αριθ. 69 της 20/5/1902 και υπ’ αριθ. 70 χωρίς χρονολογία που αυτός είναι πρόεδρος του Αναγνωστηρίου, κι όταν γνωρίσαμε τον ζωντανό, τον ενθουσιώδη , τον μερακλή, και γλεντζέ και μάλιστα στην ηλικία που τον φθάσαμε δεν μας μένει καμιά αμφιβολία πως αυτός πρέπει να είναι ο δημιουργός του Ερασιτεχνικού θεάτρου της Αγιάσου. Αν κανείς μπορεί να αποδείξει το αντίθετο είμεθα πρόθυμοι να το δεχτούμε και να ανακαλέσουμε. Κάνουμε τη σκέψη πως μπορεί στη δημιουργία του Ερασιτεχνικού θεάτρου να συνέβαλε και ο Αναστ. Γιαννακόπουλος που φέρεται μέλος του Δ/κου Συμβουλίου του Αναγνωστηρίου το 1897 που δημιουργήθηκε το Ερασιτεχνικό θέατρο.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ, 10/07/1972

του κ. ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΣΚΛΕΠΑΡΗ

Δ’

Εμείς θα μελετήσουμε και θα στηρίξουμε την απαρχήν του ερασιτεχνικού  μας θεάτρου πάνω στην αδιάψευστη πληροφορία που μας δίνει το βιβλίο εσόδων και εξόδων με χρονολογίαν του πρώτου ξεκινήματος το 1897 και με πρώτο θεατρικό έργο «τον αγαπητικό της βοσκοπούλας» του Δ. Κορομηλά.

Η δημιουργία ερασιτεχνικού θεάτρου την εποχή αυτή 1897 ήταν πολύ μεγάλη και τολμηρή υπόθεση. Το θέατρο την εποχή αυτή ήταν άγνωστο για τον πολύ κόσμο όχι μόνο των χωριών, της επαρχίας μα και μεγάλων επαρχιακών πόλεων ακόμα. Οι επαγγελματικοί θίασοι μετριόταν στα δάχτυλα. Γι’ αυτό λέμε πως ήταν μεγάλη και τολμηρή υπόθεση. Εκτός το τεχνικό μέρος που θα είχαν να αντιμετωπίσουν (σκηνικά, σκηνή, αυλαία κλπ. ) και το οικονομικό, θα είχαν να αντιμετωπίσουν ακόμα και την αντίδραση που ασφαλώς θα συναντούσαν στην εξεύρεση των προσώπων που θα παίρναν μέρος στο έργο που θα απεφάσιζαν να παίξουν, μια και το επάγγελμα του θεατρίνου μέχρι και το 1935 – 1938 το θεωρούσαν καταφρονεμένο.

Με το ακλόνητο θάρρος και τη μεγάλη πίστη στη προσπάθειά τους αυτοί που είχαν την πρωτοβουλία της οργανώσεως των θεατρικών παραστάσεων κατόρθωσαν να παραμερίσουν κάθε εμπόδιο και την απλή ιδέα και σκέψη να την κάνουν πραγματικότητα.

Εδώ θα πρέπει χάριν της ιστορίας να αναφέρουμε τα ονόματα του τότε 1897 Δ/κου Συμ/λίου του Αναγνωστηρίου που ασφαλώς θα συνέβαλαν και θα συνετέλεσαν κι αυτοί στην επιτυχία του μεγάλου καλλιτεχνικού άθλου. Πρόεδρος Βασ. Γαλετσέλλης, Αντιπρ. Μιχ. XηΠροκοπίου, Ηρ. Δαρέλλης, Στ. Νουλέλλης, Περ. XηΠροκοπίου, Ευστρ. Δουκ. Ταμβάκης, Ιωάν. Μ. Τζαννετής, Ιωάν. Αμανίτης και Ανασ. Γιαννακόπουλος. Δεν μπορέσαμε να εξακρι­βώσουμε ποιος ήταν ο Ανασ. Γιαννακόπουλος.

Το βιβλίο εσόδων και εξόδων στη σελίδα 43 της 15 Σεπτεμβρίου 1903 γράφει: Μεταφορικά ξυλείας θεάτρου γροσ. 3,20 παράδες.

Την πληροφορία που επαναλάμβανε κάθε τόσο ο Μιλτιάδης Σουσαμλής πως περαστικός απ’ την Αγιάσο  ο θίασος του Φιλιππίδη για μερικές παραστάσεις σαν έμαθε την ύπαρξη του Αναγνωστηρίου με την αξιόλογη καλλιτεχνική του επίδοση και δράση τον συνεκίνησε, που για να βοηθήσει και ενισχύσει την προσπάθειά του αυτή, έδωσε μια παράσταση για το Αναγνωστήριο. Ο δε μουσικός Αχ. Σουσαμλής, έλεγε πως ο Φιλιππίδης έδωσε το έργο του Κόκκου «Η Λύρα του Γερονικόλα» και πως έπαιξε και αυ­τός με τη κομπανία του κατά την παράσταση. Ακόμα έλεγε πως τους γυναικείους ρόλους του έργου τους υπεκρίθησαν άνδρες ηθοποιοί.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ, 19/06/1972

Του κ. ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΣΚΛΕΠΑΡΗ

Γ’

Ας δούμε τι λέγει η δ/νις Μύρτα Αμανίτου στη τοπική εφημερίδα «Αγιάσος» της 8ης Μαΐου 1932 αριθ. φυλ. 50 με τίτλο «Το θέατρο στην Αγιάσο».

«Κύλισαν από τότε 30 περίπου χρόνια, που ένας φοιτητής της Ιατρικής διάβασε μια κριτική για τη σημασία και επίδραση του θεάτρου επί των ατόμων, από την εποχή που πρώτος ο Φρύλιος το 498 π.Χ. εισήγαγε τα γυναικεία πρόσωπα στο δράμα εις την τότε εξέλιξη του θεάτρου και των θεατρικών συγγραφέων. Σκέφτηκε πως δεν θα ‘ταν άσχημα αν έκανε και στο χωριό του ένα συγκρότημα ερασιτεχνών ηθοποιών. Την ιδέα του την εκοινοποίησεν σε μερικούς φίλους του, την επεκρότησαν κι’ άρχισαν να μελετούν αμέσως τη «Μαρία δόξα πατρί» του Βερναρδάκη, τα ωδικά μέρη της οποίας εμελοποίησε μουσική ιδιοφυία της Αγιάσου, που η ιδιοτροπία την άφησε στην αφάνεια. Από τότε, ετέθη ο θεμέλιος λίθος, να πούμε, του Ε.Ο.Α. (Ερασιτεχνικού Ομίλου Αγιάσου)…….».

Σημ.: Ο φοιτητής της ιατρικής ήταν ο πατέρας της Ιωάν. Αμανίτης και η μουσική ιδιοφυία ο παππούς της Κομνηνός Αμανίτης που από μετριοφροσύνη αποφεύγει να τους κατονομάσει. Δια τα πρόσωπα που πήραν μέρος δεν μας αναφέρει τίποτα.

Ο Στρατής Κολαξιζέλλης στο «Θρύλος και Ιστορία της Αγιάσου» στο 4ο τεύχος που εξέδωσε το 1950 και στη σελίδα 321 με τίτλο «Η πρώτη Φιλόπτωχος Αδελφότης», γράφει:

«Ως επακολούθημα της πυρκαγιάς, το ίδιον έτος 1879 συνεστήθη και η πρώτη «Φιλόπτωχος Αδελφότης» με τον σκοπόν να περιθάλπει πτωχούς και βοηθεί τους εκ της πυρκαγιάς πυροπαθείς. Επειδή παγίους πόρους είχε μόνον τις συνδρομές των μελών και την οικονομικήν ενίσχυσιν της Εκκλησίας, δια να εξεύρη και άλλους πόρους, έδωσεν εις την μεγάλην αίθουσαν του Αλληλοδιδακτικού Σχολείου του 1848 την πρώτην θεατρικήν παράστασιν με την «Βαβυλωνία» του Δ. Βυζαντίου, επιστρατεύσασα ως ηθοποιούς τους πρώτους ερασιτέχνας της Αγιάσου. Ο ενθουσιασμός των κατοίκων που προεκλήθη από τις παρεξηγήσεις των προσώπων του έργου, οι όποιες προέρχονται από τις κατά τόπους  γλωσσικές διαφορές, παρεκίνησαν την αδελφότητα να επαναλάβει την παράστασιν, να δώσει και άλλες παραστάσεις με έργα άλλων συγγραφέων, αν και δεν έβρισκαν γυναίκας διά τα γυναικεία πρόσωπα, διότι η σκηνή του θεάτρου κατά την εποχήν εκείνην δια τας γυναίκας ήτο απηγορευμένος καρπός, και τα γυναικεία πρόσωπα τα υποκρίνονταν άνδρες. Από τότες οι θεατρικές παραστάσεις στην Αγιάσο, έγιναν παράδοσις, η οποία συνεχίστηκε μέχρι της κατοχής των Γερμανών.

Σημ.: Ο Κολαξιζέλλης φέρνει την «Φιλόπτωχο Αδελφότητα» πως έδωσε την πρώτη παράσταση. Στα αρχεία του Αναγνωστηρίου δεν αναφέρεται πουθενά η «Φιλόπτωχος Αδελφότης». Υπάρχει μόνο η σφρα­γίδα της με χρονολογία 1879. Το Αναγνωστήριο όταν ιδρύθηκε το 1894 ελέγετο Φιλόμουσος Αδελφότης  «Η Ανάπτυξις» μέχρι το πρακτικόν υπ’ αριθ.  15. Και απ’ το πρακτικόν υπ’ αριθ. 16 αναγράφεται ως Αναγνωστήριον Αγιάσου «Η Ανάπτυξις». Δεν αναφέρη τον εμπνευστήν και δημιουργόν του θεάτρου ούτε και τα πρόσωπα που πήραν μέρος στη πρώτη παράσταση. Αναφέρει το μέρος που δόθηκε η παράσταση, το Σχολειό που είναι σ’ όλους γνωστό.

Την εποχή αυτή 1879 δεν τολμούσε κανείς ούτε και να διανοηθή το ανέβασμα στην σκηνή του θεάτρου  γυναίκας. Σ’ επαγγελματικούς θιάσους περιοδεύοντας ως το 1928 με 1930 τους γυναικείους ρόλους τους υπεδύοντο άνδρες.

Η παράδοσις των παραστάσεων σταμάτησε τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής που είχαν σταματήση τα πάντα και μόνο αγώνας επιβιώσεως γινόταν τότε. Συνεχίστηκαν ύστερα όταν επανιδρύθη το Α­ναγνωστήριο, στις 9 Μαΐου 1952, (είχε διαλυθή με απόφαση του Πρωτοδικείου) και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, με πιο μεγάλη επίδοση, που έφθασαν και ανέβηκαν εις το τελευταίο σκαλοπάτι της οπερέτας.

Άλλο γραπτό κείμενο δεν έχουμε υπ’ όψι μας μας να υπάρχη. Τόσον η δ/νις Μύρτα Αμανίτου, όσον και ο Στρ. Κολαξιζέλλης, διαφωνούν ριζικά με τα βιβλία του αρχείου του Αναγνωστηρίου και προς τη χρονολογία της πρώτης παραστάσεως και προς το έργο που πρωτοπαίχθηκε. Διαφωνούν ακόμα και μεταξύ τους.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ, 12/06/1972