Κατηγορία: 1980-1989

Δε θα επιχειρήσω, σε τούτο το σημείωμα, ετυμολογίες τοπωνυμίων, γιατί δε βαστούν τα κότσια μου. Είναι δουλειά επιστημόνων γλωσσολόγων. Θ’ αραδιάσω τοπωνύμια της αγροτικής περιφέρειας της Αγιάσου, έτσι, για να μάθουν οι νεότεροι, πως έξω από το χωριό μας υπάρχουν περιοχές που δεν τις ξέρουν, κι ίσως δεν πάτησε το ντελικάτο ποδάρι τους κει πέρα, που οι πρόγονοί τους, και μόνο με το πηγαινέλα, δεν άφηναν τις πέτρες των πατωμένων αγροτικών δρόμων να στεφανωθούν απ’ αγριοχόρταρα.

Σίγουρα ορισμένα τοπωνύμια έχουν τη ρίζα τους στη μορφολογία της περιοχής (Κούκους, Τσλιστ’, Απδόμπουλα (= πολλές απιδιές), Πρινουβούν’ κτλ.) κι απ’ το όνομα κάποιου, που έκανε μια βρύση ή που’ χε μεγάλο κτήμα (Μπουγιατζής, Λιμπδάς, Καδής, Πατσαβούρας, Καυλουμισμέρ’ς, Στιφανέλ’ – «Τ’ Στιφανέλ’ γη πόρτα», «Τ’ Τσάγαλ’ γοι βόλτις» κτλ.). Κι ερχόμαστε στα δυσκολοεξήγητα τοπωνύμια. Πώς να ξηγήσεις τον «Καμτσάδο», «Καβαλάδο», «Πιρίτουνου», «Καμπέρδου», που είναι άγνωστο από ποια ρίζα ξεκινούν; Κάποτε θ’ ασχοληθουν ειδικοί και θα μαθευτεί.

Μια και υπάρχουν, σίγουρα, πάρα πολλά τοπωνύμια που από άγνοια παραλείψαμε, θα είναι μεγάλη χαρά να προσθέσουν, όσοι το μπορούν, και τις δικές τους έρευνες, για νά’ χουμε ολοκληρωμένο το μητρώο του μουκατά της Αγιάσου, δηλαδή του συνόλου της κτηματικής περιοχής. Οι αγροφύλακες, οι παζαρμπασήδες είναι οι πιο σίγουροι γνώστες. Ας ρωτηθούν απ’ τους ερευνητές.

ΜIΡΑΔIΣ

Α-Γιάνν’ς, Άγιου-Βασίλ’ς, Αστράτγιους, Ά-Γιώρ’ς, Άγιους Κουσταντίνους, Άγιους Σπυρίδουνας, Άγιου-Δμητ’ς, Αγια-Παραστσιβγή, Αγιά-Σουτήρα, Αγια-Καλή, Αγια-Φουτιά (Φωτεινή), Άι-Ατζέλ’, ‘Α-Γιωρ’ς (κοντά στο Κλίτσ’), Άγ-Λιας, Αστράτγιους (Καστέλ’), Άγιους Παντιλέμουνας (κάμπος Ιππείου), Αστράτγιους (Ασώματου Πρίνος), Αγριγιά, Αγριγιουπήγαδου, Άντριγια, Απδόμπουλα, Ανιμόμ’λους, Αμπουλάδις, Άμμους, Απδόβ’νου, Αγκαθάρα, Άσπρ’ πέτρα, Αζόπ, τ’ Άγ-Λια τα πατήματα, Άντραχλου, Απέσους.

Βάλανους, Βρυσούδις, Βατσίν’, Βιργέτλα, Β’νάρια, Βάτ’μάνα, Βόλαδους, Βαθιά.

Γλάστρα, Γιράνια, Γιουφυρέλια.

Δάφιν’, Δίγας, Διματιρή – Έθρουνου – Ζέβριγια, Σβιρνιού.

Ηρακλή – Θρόν’ – Ιρίζα, Ιλέψα, Ιλ’βάδα.

Καβαλάδους, Κούκους, Καδή βρύσ’, Καμέν’ αλών’, Καμτσάδους, Καγιάν’, Καματιρό, Κουκ’ναριά, Κουντέλ’ αμπέλ’, Κουντέλ’ μύλους, Καμπιά, Καρκαβούρα, Κούτρα, Κόβιλ’, Καρίν’, Κφόδιντρου, Καμπέρδους, Καλάμ’, Καρυώνας, Καλά πριβόλια, Κούστιρ’, Κακό βνό, Κλίτσ’, Καριουφύτια, Καλαθού, Κουκβάς, Κουστσίνηραχ’, Κουρδάτσια, Κόκαλα, Κ’δουνόπιτρα, Κρυγιόνιρο, Κθαρίστηρια,

Καλαγάν’ λαγκάδ’, Καλαγάν’ μύλους, Καλουχρουνιά, Καμνέλ’, Κούγδα, Κάραβους, Καρά δώμα, Καστρινέλ’, Κουμλούτσ’, Κμάσα, Καυλουμισμέρ’, Κακό λαγκάδ’.

Λιφκό, Λαξ, Λιάκας, Λάμπ’ μύλ’, Λάκους, Λαφίνα, Λίμνου (μεγάλη), Λίμνου (μικρή). Λημνιά, Λιμπδά τσισμές, Λιουπρίν’, Λαγκάδ’ Ντρίκου.

Μαλαντρά, Μυρσίν’, Μπουρός, Μπαμπαδούλα, Μάγινα, Μιραχλάδ’, Μπάτσους, Μέρμηγκας, Μιγάλους πεύκους, Μητρόπουλ’, Μέλ’σσα, Μπουγιατζή τσισμές, Μπιζέρ’ Μπινιάς, Μάτσις, Μπικρή, Μαυριγιώτ’ς.

Ντικμιλίκ – Ξηρά, Ξ’λόκαστρου, Ξηρουκάμπ’.

Πατουμέν’, Πασπαλάς, Πιρασιά, Πλα, Πατσαβούρα, Πόταμα, Παγουνιά, Παναγιούδα, Πιτζίλια, Πόλις, Πιρίτουνου, Πιτρουβούν’, Πατέρα κάμπους, Πιτραδιρή, Πιράστηρια, Πιριστιριές, Πλακούρα, Προυσ’νιστάρ’, Πέντι βρύσις, Πρίνους, Πλάτσις, Πήγαδους, Πλατύ χουράφ’, Πάτμα, Πιφτσιανή, Πλατανέλ’.

Ραδ’, Ρουμιού κάμπους, Ραχταριά.

Σκαβδάτσ’, Σκάφις, Στινό, Στιφανέλ’ πόρτα, Σπήλιου, Σιλάδια, Σιντούτσια, Στρίφου, Σταυρό, Σουθήρ’ τς ακκλησιάς, Σκουτ’νό, Σαμάτσ’.

Τρουγαλιά, Τσος, Τσάγαλ’ βόλτις, Τουμπ’, Τσουλέκ, Τριγιόδους, Τς ατσγγάνας τα σκαμνιά, Τσλιστ, Τσίγκους, Τρακουσέλ’ πόρτα.

Φουλίδ’, Φούσα, Φασλάτηρια, Φτιρίν’

Χλιά βρύσ’, Χουραφέλια, Χαρτσιά, Χανούμ’

Ψουριάρ’ς.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΛΗΣ

περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 07/1981

Δυο Αγιασιώτις κάλπ’δις καθούντι στ’ Κατσαμπού του καφινέ, απουκάτου απ’ τουν ίστσιου τς Καρυάς. Καλουτσαίρ’, βράζ’ κόσμους. Πα στν ώρα κατιβαίν’ Λάμπ’ς του Κουντουρέλ’, φουρτουμένους σα γουμαρλίδ’κου. μ’λαρ’ μι τρεις κάσις χαλβά για του λιφουρείου.

–Για δε, ρε γκ’μπάρι, λέγ’ γιόνας στουν άλλουν, άμα ν’ έχ’ ιδλιά τσι στν άλλ’ τ’ ζουγή, εμ έ θα τουν φραθούν!

περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 02/1981

Ένας απ’ τς παλιοί τς Αγιασώτις, που σαμπ λέγιν αφήτσι ιπουχή μι τα καμώματά ντ, ήνταν γέρους Κακούργους. Πρώτους στου παίξμου, άσους στ’ ζουγραφική, τσι πάντα κότσ’νους απ’ του ρατσί, δένι πέρνα μέρα να μη σμίξ(ι) μι τη γ(ι)ναίκα ντ, του Μαριγώ. Έδγιετς μια μέρα πήγι να φα στ’ τέσσιρ’ς γη ώρα για μισ’μέρ’. Έγ(ι)τσ’ απάνου, κάτ’ τ’ είπι γη γ(ι)ναίκα ντ, αρπαχτήκαν, όσ’ ώρα σ’ του λέγου, γίναν μαλλιά κ’βάρια. Δώτσι τς πόρτις Κακούργους, βλαστήμ’σι τνα τσιόλας τσι ξουνουτσύλ’σι στου καφινέ. Δένι βάσταξι πλια του Μαριγώ. Ίβγι βαζγιστ’σμέν’ απόξου ‘π τ’ πόρτα, γύρ’σι στουν Άγλια τσ’ αρχίν(ι)σι τσι καταριόντου ντουν. Πα στν ώρα, να Ξινόφ’ς του Γλύτσμα, αδριφός τ’ αντρού τς. Τι να τουν δει, αρχινά τς μιτάνις τσι τα τάματα.

– Φουτιά να ρίξ’ς, Αγλέλιμ, τσι να τουν κάψ’ς, έφτου π’ μπικρουπίν’ ψουβρασμένους. Φουτιά να ρίξ’ς τσι να κάψ’ς ούλου ντουν του σόγ(ι).

Τσι δώσ’ του μιτάνις τσι δώσ’ του κατάρις, όσου απείκαζι του Ξινόφ’ τσι κόντιβγι. Πέρασι Ξινόφ’ς ‘πί ντ’ μπάντα τς, ποίτσι δέκα ζάλα, ‘πειτά γύρ’σι τσι λέγ(ι):

– Πιο κουντά πάνι, Μάριγω, τσ’ έ σ’ ακού.

ΣΦΙΧΤΣ

περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 04/1981

Αξίζει να φέρουμε στη μνήμη των παλαιών και να παρουσιάσουμε στους νέους το Μιλτιάδη Σουσαμλή ή Χρόνη, για να γνωρίσουν ποιός ήταν και τι πρόσφερε στο Αναγνωστήριο και στο Γυμναστικό Σύλλογο Αγιάσου «Όλυμπος».

Ο πατέρας του Μιχάλης Σουσαμλής ήταν σπουδαίος στην εποχή του κάλφας οικοδομών. Τ’ αδέρφια του όλα μουσικοί επαγγελματίες. Ό ίδιος παραστράτησε κι ακολούθησε άλλο επάγγελμα. Έφτιαχνε φανάρια, λαδόμπρικα, τζεζβέδες, τυροξύστες, γκιούμια. Ήταν φαναρτζής. Αγαπούσε το επάγγελμά του και δούλευε με μεράκι. Όλα τα χρόνια τα πέρασε μέσα στο Χάνι, όπου είχε και το μαγαζί του.

Η καλλιτεχνική διάθεσή του ξύπνησε κι εκδηλώθηκε το 1916-1918, όταν τον πρωτανέβασαν στη θεατρική σκηνή του Αναγνωστηρίου. Έπαιξε στα έργα του Περεσιάδη «Γκόλφω», «Σκλάβα», «Εσμέ», του Βότσαρη «Η ψυχοκόρη και ο λήσταρχος Κρικέλας», κι απέδωσε θαυμάσια τους ρόλους που υποκρίθηκε, γιατί τους ένιωθε, τους αισθανόταν και τους ζούσε, ας ήταν τα γράμματά του λίγα. Τ’ αποκορύφωμα, το ζενίθ της επιτυχίας του, ήταν στο έργο του Δημ. Κορομηλά «ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας», στό ρόλο του μπαρμπα – Χρόνη, που του ήρθε καλούπι, κόλλησε καλά, επιβλήθηκε, εκτόπισε κι εξαφάνισε τ’ όνομά του. Κανείς πια δεν τον φώναζε μ’ αυτό. Όλοι τον φώναζαν Χρόνη. Και μεις από δω και πέρα Χρόνη θα τον αναφέρουμε.

Ο Χρόνης αγάπησε τ’ Αναγνωστήριο με το θέατρό του όσο λίγοι και πρόσφερε πολλά, πάρα πολλά. Σύχναζε σ’ αυτό. Οι συζητήσεις που έκανε με τα «φραγκέλια» – έτσι λέγανε τα χρόνια κείνα τους μαθητές του Γυμνασίου και τους φοιτητές – ήταν πάντα για το θέατρο, που του είχε γίνει πάθος. Σηκωνόταν απάνω, μονολογούσε με τη βροντερή φωνή του κι έκανε τους ρόλους των έργων που είχε παίξει. Και στο μαγαζί του, την ώρα της δουλειάς, άφηνε απ’ το χέρι του τη χαβιά κι έκανε τα ίδια, καθώς επίσης και στον περίπατο πρωί και βράδυ. Όσοι τον έβλεπαν και τον άκουγαν δεν ξαφνιάζονταν και δεν τον παρεξηγούσαν, γιατί τον ήξεραν. Τα «φραγκέλια» παρακολουθούσαν το μονόλογο και τον τρόπο που έκανε τους ρόλους των έργων που είχε παίξει, με μεγάλη προσοχή κι ενδιαφέρον. Όσες φορές βρέθηκε τ’ Αναγνωστήριο σε κρίση και κινδύνεψε να πέσει σε μαρασμό και νάρκη, ο Χρόνης σαν κλώσσα μάζευε τους νέους και με θεατρική παράσταση, που ήξερε τον τρόπο κι έβρισκε τους κατάλληλους ερασιτέχνες να την πάρουν στα χέρια τους, τ’ αναζωπύρωνε και το κρατούσε.

Τα θεατρικά έργα που έπαιζε τ’ Αναγνωστήριο ήταν έργα του βουνού, ειδυλλιακά, με την αθάνατη φουστανέλα. Μ’ αυτή γνώρισε κι ήξερε το θέατρο ο Αγιασώτης. Για πρώτη φορά το 1925 ανέβασαν στη σκηνή έργο σύγχρονο, σαλονιού, το «Κόκκινο πουκάμισο» του Σπύρου Μελά. Ο Χρόνης προσπάθησε να ματαιώσει την παράσταση, χωρίς να το καταφέρει. Συνέχεια διαμαρτυρόταν και φώναζε πως καταστρέφουν το θέατρο, πως αυτό που θα έπαιζαν δεν είναι θέατρο, αλλά μασκαραλίκι. Δεν μπορούσε να το χορτάσει το μυαλό του, όπως και πολλών άλλων Αγιασωτών, πως υπάρχει θέατρο χωρίς φουστανέλα.

Ο Χρόνης ήταν και πρωτοπόρος του αθλητισμού. Το 1930 που αναγνωρίστηκε ως αθλητικό σωματείο ο Γυμναστικός Σύλλογος Αγιάσου «Όλυμπος», στις πρώτες εκλογές πρόεδρο βγάλανε το Χρόνη, αντιπρόεδρο το Μιχάλη Χατζηευστρατίου, γραμματέα τον Αντώνιο Ηρ. Αναστασέλη, ταμία τον Παναγιώτη Αρ. Πολυπάθου και σύμβουλο το Δημήτριο Μουτζουρέλη. Ο Χρόνης φάνηκε αντάξιος της τιμής, που του κάνανε. Στις μέρες της προεδρίας του κατάφερε πολλά και μεγάλα.

Άρχισε με τη θεατρική παράσταση «Μια νύχτα μια ζωή. . .» του Σπύρου Μελά, που δόθηκε στις 25.12.1930 και 4.1.1931. Κατόρθωσαν ν’ ανεβάσουν στη σκηνή για τους γυναικείους ρόλους γυναίκες, τη Μύρτα Αμανίτη και τη Νίνα Σουρλάγκα. Επειδή δε βρέθηκε το τρίτο γυναικείο πρόσωπο, αναγκάστηκε να το υποδυθεί ο Βασίλης Ιακώβου. Ήταν η δεύτερη φορά που στη σκηνή ανέβαιναν γυναίκες. Ακόμα κατόρθωσε για πρώτη φορά να οργανωθεί και να δοθεί στις 14 καί 21.2.1931 χορός στην Αγιάσο, παρ’ όλες τις αντιδράσεις. Την ίδια εποχή ρίχτηκε η ιδέα της έκδοσης εφημερίδας στην Αγιάσο που καρποφόρησε. Κυκλοφόρησε στις 19.4.1931, την Κυριακή του Θωμά, το πρώτο φύλλο της «Αγιάσου». Εκδότες ο Μιλτιάδης Σκλεπάρης, ο Βασίλης Ιακώβου κι ο Παναγιώτης Ευαγγελινός.

Με αίτησή του ο Γυμναστικός Σύλλογος Αγιάσου ζήτησε από την τότε Κοινότητα να του παραχωρήσει το κεραμοποιείο της, στο Καμπούδι, για γήπεδο. Η Κοινότητα όχι μόνο το παραχώρησε, αλλά επιχορήγησε το Σύλλογο και με 2000 δραχμές. Με το ίδιο ποσό επιχορήγησε το Σύλλογο κι η εκκλησία της Παναγίας. Με αίτησή του ζήτησε κι από το Υπουργείο Παιδείας χρηματική ενίσχυση για εκβραχισμό του κεραμοποιείου. Με ενέργειες του τότε φοιτητή Στρατή Καβαδέλλη επιχορηγήθηκε μέ 20000 δραχμές.

Ο Σύλλογος με επικεφαλής τον πρόεδρο Χρόνη σαν εργάτη άρχισε τον εκβραχισμό και την ισοπέδωση του κεραμοποιείου. Ο Χρόνης, πρωτοπόρος της αθλητικής ιδέας, παρόλο που δούλευε για πρώτη φορά σε βαριά χειρωνακτική εργασία, απέδιδε όσο δυο εργάτες. Μέσα σ’ ένα μήνα το κυπαρισσένιο του κορμί άρχισε να γέρνει και το πρόσωπό του να παίρνει το χρώμα του γηπέδου, από τον ήλιο. Αυτά πρόσφερε ο Χρόνης στο Γυμναστικό Σύλλογο Αγιάσου σαν πρώτος πρόεδρος του.

Η παρέα μας ήταν δεμένη πολύ με το Χρόνη. Τον εκτιμούσαμε και τον σεβόμασταν, γιατί ήταν άνθρωπος με ευγενικά αισθήματα. Κι ο Χρόνης όμως μας αγαπούσε όλους. Σα βάζαμε στο φούρνο γιουβέτσι, ήταν αδύνατο να μην του βρει «ξούρια». Πότε πως δεν έχει «ζ’μέλ(ι) για βούτ’μα», πότε πως η σάλτσα ήρθε λίγη, πότε πως δεν είναι καλά βρασμένο κι άλλα. Δικαιολογούσε τους φουρνάρηδες, γιατί δεν είχαν τον καιρό να φροντίζουν το γιουβέτσι που θέλει πολλή επιστασία. Και λυπόταν που δεν είχε τον καιρό να ψήσει αυτός το γιουβέτσι στο μαγαζί του, πάνω στο «π’χανέλ(ι)», για να μας δείξει ποιο είναι το γιουβέτσι, που να τρώμε και να γλείφουμε τα δαχτύλια μας.

Ο Χρόνης έγινε και κινηματογραφικός αστέρας. Το φθινόπωρο του 1930, όταν ήρθε στην Αγιάσο ο σκηνοθέτης Ορέστης Λάσκος με συνεργείο για να γυρίσει το έργο του Λόγγου «Δάφνις και Χλόη», έκρινε το Χρόνη κατάλληλο να υποκριθεί το ρόλο του Φιλητά. Ένα γράμμα με τη φίρμα της «Φίνος Φίλμς», που πήρε ο Χρόνης απ’ την Αθήνα και τον ειδοποιούσε να είναι έτοιμος για το γύρισμα μιας καινούργιας ταινίας, τον ξεσήκωσε. Επειδή δε βρήκε βαλίτσα – στα χρόνια εκείνα δεν υπήρχαν στην επαρχία βαλίτσες -, ετοιμαζόταν να κατασκευάσει ο ίδιος κι ύστερα να πουλήσει τα εργαλεία του και να κλείσει το μαγαζί του, για ν’ αρχίσει να διαβάζει, γιατί μπορούσε να γυρίσουν καμιά «Φαύστα» ή κανένα «Οθέλλο». Με το ζόρι τον συγκρατούσαμε από τον κατήφορο που πήρε. Καταλάγιασε, σαν πήρε άλλο γράμμα που τού’ γραφε πως το γύρισμα της ταινίας αναβλήθηκε.

Ο Χρόνης ήταν πια γεροντοπαλίκαρο. Δεν τα έθετε όμως κάτω. Ο φτερωτός γιος της Αφροδίτης δεν τον εγκατέλειπε. Φώλιαζε πάντα μες στα σγουρά ποιητικά μαλλιά του και του δημιουργούσε στη φαντασία λογής λογής ειδύλλια. Καμιά από τις κοπέλες, τις οποίες ερωτευόταν ο ίδιος ή του έλεγαν άλλοι πως τον αγαπούν, δεν είχε ιδέα. Πίστευε ό,τι και να του έλεγαν για τις κοπέλες που κατά τη φαντασία του αγαπούσε, όσο απίθανο κι αδύνατο στην πραγματοποίησή του κι αν ήταν. Όπως ότι μια κοπέλα που τον αγαπούσε κατάπιε ένα «γ’δόχειρου» για ν’ αυτοκτονήσει κι ευτυχώς που την προλάβανε, κι άλλα τέτοια. Όταν ο αδερφός του Αχιλλέας του είπε ν’ αφήσει τα ονειροπολήματα και να προσπαθήσει να συνέλθει, γιατί, από αυτές που νομίζει και πιστεύει πως τον αγαπούν, δεν πρόκειται να τον παντρευτεί καμιά ούτε και στη δεύτερη παρουσία, ο Χρόνης απάντησε πως είναι όλες έτοιμες, αλλά αυτός δεν αποφασίζει. Κι είπε στον Αχιλλέα να παρακαλεί κι αυτός να πάρει τη μεγάλη απόφαση, για ν’ αγοράσει στο γιο του, το Στρατή, όχι ένα μόνο κλαρίνο που ήθελε, αλλά μια αραμπαδιά.

Ο Χρόνης πήρε μέρος και στην αγιασώτικη ηθογραφία «Τι να τα κάνω τα καλά» του Χριστόφα Κανιμά, που γράφτηκε για την Έκθεση Μυτιλήνης και που πρωτοπαίχτηκε στις 17 Ιούλη 1933 μέσα στο Γυμνάσιο της Μυτιλήνης. Στην Αγιάσο παίχτηκε την ίδια χρονιά στον Κήπο της Παναγίας.

Τελευταία φορά ο Χρόνης ανέβηκε στη σκηνή το 1939, όταν παίχτηκε η ίδια ηθογραφία. Πάντα υποδυόταν το ρόλο του Ιν(ι)κόλα. Θα ανέβαινε πολλές φορές ακόμα, αν δε μεσολαβούσε ο πόλεμος του 1940 κι η Γερμανική Κατοχή με τις χίλιες δυο στερήσεις. Η συμπαθητική μορφή του Χρόνη, του ανθρώπου με το κυπαρισσένιο κορμί, με τα ποιητικά σγουρά μαλλιά και με τη βροντερή φωνή, έσβησε στις 3 Δεκέμβρη 1941. Ο θάνατος του παθιασμένου για το θέατρο, τον αθλητισμό και τον έρωτα λύπησε τους αναγνωστηριακούς και την κοινωνία της Αγιάσου. Η Διοίκηση του Αναγνωστηρίου, όταν πρόεδρος ήταν ο Στρατής Καβαδέλλης, στο με αριθμό 63 πρακτικό της 3 Δεκέμβρη 1941 πήρε την απόφαση να του αποδώσει τιμές μεγάλου ευεργέτη και το επίτιμο μέλος Χριστόφας Χρ. Χατζηπαναγιώτης να εκφωνήσει λόγο και να τον αποχαιρετίσει. Επιφυλάχθηκε να του αποδώσει τις δέουσες τιμές σε κατάλληλο χρόνο. Ο Γυμναστικός Σύλλογος Αγιάσου είχε διαλυθεί τότες. Για την καλή ανάμνησή του πίνακάς του βρίσκεται στην αίθουσα του Αναγνωστηρίου. Από ψηλά ο Χρόνης βλέπει και καμαρώνει το Αναγνωστήριο, που υπηρέτησε ο πατέρας του ως πρόεδρός του, στα πρώτα του βήματα, κι ύστερα αυτός, να στέκει γερά και να στεγάζεται σε ιδιόκτητο κτίριο, όπως το ονειρευόταν από χρόνια κι όπως του αξίζει. Οι λίγες καί φτωχές αυτές γραμμές ας θεωρηθούν ως φιλολογικό του μνημόσυνο.

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΣΚΛΕΠΑΡΗΣ

περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 4-5/1981