Έφτη τ’ χρουνιά ήνταν μαξούλ(ι). Κάγ(ι)ντου κόσμους στη δ’λειά. Ιργάτις δεν είχι. Ένας ιν(ι)κουτσύρ’ς είδι του Τίν(ι) τουν Αμπλίκου που κάντ’ντουν σ’σόμπα τσ’ ίπ’νι τσι σκέφ’τσι να τ’ πει, μπάτσι τουν πάρ’ στη δ’λεια. Ίμπι μέσα, πήγι κουντάντ τσι λέγ(ι):
– Ρε Τίν(ι), ξέρ’ς τι σκέφ’κα, θέλ(ι)ς νά ‘ρτ’ς ραβ’στής; Λέγ(ι) γη Αμπλίκους:
– Άμα φέρ’ς μια ντέμπλα μακριγιά τσι ραβδίζου απέδιου, απ’ του καφινέ.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΗΝΑΣ
περιοδικό ΑΓΙΑΣΟΣ, 06/1981
