Κάποτε ο Αχιλλέας Σουσαμλής, το Γλύτσμα, ένας παλαιός βιολιτζής της Αγιάσου, κάλεσε τον ανιψιό του Ραφαήλ Σουσαμλή, που ήταν επίσης μουσικός, αλλά καταπιανόταν και με άλλες δουλειές, να μετασύρει το σπίτι του που βρισκόταν πάνω από τον κήπο της Παναγίας. Ο Ραφαήλ πήγε στο σπίτι και πάσχισε να πιάσει τους «σταλαμούς». Έκανε όμως προχειροδουλειά, το μετάσυρμα δεν ήταν της προκοπής. Έπειτα από λίγες μέρες συναντήθηκαν στην αγορά και πάνω στην κουβέντα ο Ραφαήλ ρώτησε το θείο του, για το κεραμίδι αν έχουν προβλήματα, όπως είχαν προηγουμένως. Τότε ο Αχιλλέας απάντησε: «Εξ άτουμα είμαστι, ανιψιέ, εξ παρασόλια θέλουμι!»
Πριν από πολλά χρόνια στην Αγιάσο ο Μιλτιάδης Νουλέλης, ο γνωστός με το παρατσούκλι Σφήγκα, κι ο Λευτέρης Καραφίλης ή Πρίνος αποφάσισαν ν’ ασχοληθούν με το ξυλεμπόριο. Ο πρώτος είχε ένα απέραντο κτήμα με πλούσια ξυλεία κι ο δεύτερος επιχειρηματικό πνεύμα. Στην αρχή η δουλειά πήγαινε καλά και υπήρχαν κέρδη. Αργότερα όμως οι συνεταίροι τα χάλασαν και διέλυσαν την επιχείρησή τους. Ήταν κι οι δυο σέρτικοι και δε δέχονταν μύγα στο σπαθί τους. Σε μια λογομαχία τους ο Μιλτιάδης είπε:
– Πρόσιξι καλά, γιατί γω είμι Σφήγκα τσι τσιντρώνου!
Ο συνεταίρος ανταπάντησε και τον αποστόμωσε εύστοχα:
– Τσι γω, ρε Μιλτιάδη, είμι Πρίνους τσι δε βουστσίζουμι!
Πέρασε πάνω από μισός αιώνας από τότε που έγραψε το παρακάτω κείμενο για την Αγιάσο ο Γ. Χ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ στο βιβλίο του «Μέγας οδηγός της νήσου Λέσβου (Μυτιλήνης) 1935-1936-1937». (Τύποις «ΦΙΛΚΟ». Αθήναι). Μέσα από αυτό βλέπουμε ανθρώπους και επαγγέλματα που σήμερα δεν υφίστανται πια. Οι πρώτοι ακολούθησαν τη φυσική τερματική ανθρώπινη οδό, ενώ τα δεύτερα – τα περισσότερα – σκεπάστηκαν από την «πρόοδο» των καιρών μας και μαζί τους χάθηκε και η ανθρώπινη ζεστασιά. Στόχος της αναδημοσίευσης είναι να μη μένουν στη λησμονιά αυτοί που έφυγαν για πάντα και εμείς οι νεότεροι να γνωρίζουμε τις ασχολίες και τα έργα τους…
ΠΡΟΚΟΠΗΣ I. ΠΑΠΑΛΑΣ
ΑΓΙΑΣΣΟΣ
Είναι έδρα της ομωνύμου Κοινότητος, εις ην υπάγονται και οι εξοχικοί συνοικισμοί Άγιος Δημήτριος και Καρίνα (ορθό: Καρίνη) επί της αμαξιτής οδού Μυτιλήνης – Πολυχνίτου. Συνορεύεται με τας Κοινοτήτας: Ασωμάτου, Ιππίου, Σκούντας, Κεραμιών, Κάτω Τρίτους, Μυχούς, Λάμπου Μύλων (αποτελούντων πρώην τον Δήμον Αγιάσσου). Σήμερον η κωμόπολις αριθμεί 6.000 περίπου κατοίκους, ασχολουμένους εις την παραγωγήν ελαιολάδων, καστάνων, καρυδίων, οπωρικών (μήλα, κεράσια, αχλάδια, βύσσινα κλπ.)
Συγκοινωνεί με την Μυτιλήνην δι’ αμαξιτής οδού 27 χλμ. Σταθμός αυτοκινήτων εν Μυτιλήνη το Αγιασώτικον χάνι (οδός Αγ. Συμεών). Τιμή εισιτηρίου δρχ. 25. Προσεχώς θα εκτελεσθή η αμαξιτή οδός Σανατορίου – Μεγαλοχωρίου (Καμένου χωριού) [Πλωμαρίου].
Ναοί. Κοίμησις της Θεοτόκου. Εορτάζει την 15 Αυγούστου, οπότε συρρέει πολύς κόσμος, ανερχόμενος εις 30-40 χιλ. Ιερείς: Θεόκτ. Σοσσώνης, αρχιερατ. επίτροπος, Β. Δεμερτζής, Σταύρ. Παπαευστρατιού, Παν. Στάικος – Αγία Τριάς, Ιερεύς Νικ. Πατσέλλης – Ζωδόχος Πηγή, ναΐδριον, όπου αγίασμα Παναγίας – Άγιος Δημήτριος εις τον ομώνυμον εξοχικόν συνοικισμόν. (4 χλμ.). Εξωκλήσια (τα κυριώτερα): Ταξιάρχης ή Καστρέλλι, Αγ. Παρασκευή, Αγ. Iωάννης, Αγ. Κων/νος, Αγ. Ευστράτιος, Αγ. Βασίλειος.
Πριν από μερικά χρόνια δυο Αγιασώτες ελαιοχρωματιστές, τα παιδιά του μακαρίτη ασπούδαχτου λόγιου “Σαρίκ'”, έβαφαν στην Αθήνα το διαμέρισμα του Πάνου του Δούκαρου. Η γυναίκα του, όπως συνηθίζουν, είχε απλώσει στο πάτωμα λογής λογής παλιές εφημερίδες. Όλες όμως ήταν δεξιές. Όταν ήρθε ο Πάνος το μεσημέρι στο σπίτι και κάθισαν όλοι μαζί να φάνε, οι μάστορες παραπονέθηκαν δήθεν, για να τον πειράξουν:
– Καλά, ρε Μπάνου, τόσις ιφημιρίδις ίπλουσι γη γναίκα σ’ στου πάτουμα, χάστσι να βάλ’ τσ’ ένα “Ριζουσπάστ'”!
Ο Πάνος που αμέσως μπήκε στο νόημα σηκώθηκε, έψαξε λίγο, βρήκε την εφημερίδα που ήθελε, και είπε:
– Τσι “Ριζουσπάστ'” έχου, ρε πιδιά, να τους! Ε ντουν ίπλουσι όμους γη Λέν’, γιατί ε θανί πατούσιτι απάνουντ τσι θα τα πλήρουνι ούλα του πάτουμα…
